Afscheidsblog

Voor de allerlaatste keer:

Hoi lieve allemaal,

Ik ben al meer dan een week thuis maar ga toch nog een blog schrijven over de laatste daagjes, gewoon omdat ik het zo leuk vind… Om het af te leren zullen we maar zeggen ;)

Zondagochtend (21 December) zijn we vertrokken richting Franz Josef. Dat was ook wel weer een halve dag rijden, maar helemaal niet erg! Wat een gave omgeving zeg, weer heel anders dan de rit van Christchurch naar Queenstown, en ook héél mooi. Van bergen naar vlaktes en strand: we hebben het allemaal gezien.

Franz Josef is een gletsjer (of een stadje bij de gletsjer) maar daar hebben we bij aankomst niet veel meer van gezien. Het werd al donker en er hing een dichte mist tussen de bergen, dus dat was voor de volgende dag. Ons huisje/motel was wel heel leuk, allemaal houten gebouwen en dan een beetje tussen de bomen met die bergen op de achtergrond, het leek de wildernis wel! Al was het huisje wel heel mooi, papa lekker in een groot tweepersoonsbed en ik in een hoogslaper JEEEJ jeugdsentiment! Snel wat gegeten in de buurt en toen naar de “hot pools”, een soort zwembaden maar dan heel warm. Vivi lui!

De volgende ochtend was het redelijk vroeg dag, papa heeft nog vers brood gehaald en toen zijn we vertrokken voor de laatste tocht terug naar Christchurch. Dat was natuurlijk weer een bijzondere rit, het uitzicht viel ook deze dag niet tegen! Allereerst zijn we naar de gletsjer gereden, waar je te voet nog een stuk heen kon lopen. Dat was wel een flinke wandeling, maar het was het waard! Vroeger scheen het ijs nog veel verder te komen maar nu was het alleen vrij hoog op de berg nog te zien. Ofja, “scheen”… Papa was hier al eens geweest, en ik kreeg natuurlijk een uitgebreide geschiedenis/aardrijkskunde les ;)

Bij de gletsjer waaide een fris windje wat ik niet zo erg vond, het zonnetje scheen fel dus ik merkte er niet zoveel van. Tot ik in de loop van de dag ziek werd… Keelpijn, buikpijn, hoofdpijn. Fijn als je zo lang in de auto zit, en al helemaal als je de dag erna een reis gaat maken van 36 uur. Nouja, niks aan te doen. Pijnstillers erin en lekker veel slapen natuurlijk.

De rest van de route was ook wel interessant, het zand bij de zee is daar grijs/zwart, heel wat anders dan wat wij gewend zijn. Heb er ook wat foto’s van geüpload, is ook wel mooi eigenlijk. Even gestopt bij een aantal toeristische plekken, nog het laatste van Nieuw Zeeland meepikken… En toen kwamen we al in Christchurch aan, waar ik met mijn zieke hoofd vrij snel ben gaan slapen. De volgende ochtend werden we met een busje opgehaald, op naar het vliegveld!

Na veel geregel hebben we kunnen regelen dat mijn koffer in één keer door ging naar Amsterdam. Dat was niet vanzelfsprekend omdat we de vlucht van Christchurch – Sydney voor mij later geboekt hebben, ik wist in het begin natuurlijk nog niet dat ik mee zou gaan naar Nieuw Zeeland. Wel heel fijn, hoefden we ons daar geen zorgen meer om te maken. Op het vliegveld in Sydney zagen we een jongen die, een beetje sneu, een véél te zware koffer bij zich had dus die dat op de grond zat uit te zoeken. Iets later zagen we hem weer terwijl hij, weer zo sneu, op zijn kop kreeg van een medewerker omdat hij zijn koffers ergens had staan waar dat niet mocht. Toen we gingen boarden zagen we hem weer en hoe raad je het ook: hij zag er een beetje sneu en verloren uit. Naast ons in het vliegtuig aan het raam was een stoel over en papa zei voor de grap “zul je zien dat die zielige jongen naast ons zit.” En het was nog zo ook! Wat een toeval. Hij was wel erg aardig hoor, en hij hoefde er gelukkig niet vaak uit dus was een fijne buurman haha. De reis ging best voorspoedig en was gelukkig voor mijn gevoel erg snel voorbij. Heb fijn films zitten kijken (how to train your dragon 2, Disney films zullen mij nooit gaan vervelen), liggen slapen en lekker gegeten en gedronken. Ik ben misschien een beetje vreemd, maar ik vind vliegtuig maaltijden leuk… Al die kleine bakjes met eten en toetjes, haha!

We zijn dus eerst in iets meer dan 2 uur van Christchurch naar Sydney gevlogen, daar even gezeten en rondgelopen (en toch via de douane eruit en weer erin, pap dacht te moeten regelen dat we naast elkaar zouden zitten maar dat bleek al zo te zijn) en toen doorgevlogen naar Singapore. Daar was het écht een korte stop, we konden na 40 minuutjes ofzo het vliegtuig al weer in. Fijn! Ik was bang dat ik onrustig en zenuwachtig zou worden maar dat viel gelukkig alles mee. Ik had wel vrede met het feit dat ik toch niet sneller thuis zou zijn dan dit, en als alles goed ging duurde het maar 36 uur tot ik iedereen weer zou zien… Wat best snel voorbij ging dus. Doorgevlogen naar Londen, waar we een stop hadden van zo’n 3 á 4 uur. Zó toevallig, zaten we op luie banken koffie te drinken en toen zag ik ineens iemand van school… Ofja, we kenden elkaar niet maar hadden allebei wel zoiets van ‘Hey, ik heb jou wel eens zien lopen!’ dus dat was erg grappig. We hebben heel leuk met hem zitten praten, verhalen uitgewisseld en ervaringen. Echt leuk eigenlijk, dan gaat de tijd ineens zo snel! Toen was het ineens alweer tijd om te gaan boarden, waarna de laatste vlucht van een uurtje was aangebroken tot ik thuis was. Zo’n gek idee!

Tijdens die laatste uurtjes werd ik dus wél heel onrustig, en ik heb papa behoorlijk geïrriteerd geloof ik haha. Ofja, wel op een positieve manier geïrriteerd natuurlijk ;) Ik had verschrikkelijk veel energie en zat maar te stuiteren: “ik gaaa naar huis naar huis naar huis ik ga naar Gijs naar Gijs naar Gijs” doing doing doing op die vliegtuigstoelen. Het vliegtuig was bijna leeg dus heb gelukkig alleen papa geïrriteerd. Hij moest ook wel lachen, ik elke 3 minuten dezelfde (overbodige) mededeling doen dat ik toch echt bijna weer thuis was. Bijna 7 maanden over nagedacht en toen was het ineens zover….

Nouja, eerst die stomme koffers nog ophalen natuurlijk. Het duurde even dus ik liep rondjes, tot ik ineens mijn niet-meer-zo-kleine broertje zag staan. Hallo! Hij snel mama en Gijs gehaald, en toen hebben we staan communiceren door de ruit heen tot de schoonmaker ze wegjaagde want hij moest erbij. Zo vreemd, mama was natuurlijk langs geweest in oktober maar om Gijs dan ineens weer te zien… De hele Gijs bedoel ik, niet alleen het hoofd via Skype :D Een beetje onwerkelijk allemaal! Toen hadden we de koffers en gingen we door de deuren, korte gang, en toen drong het ineens tot me door: “Pap, als we door die deur gaan zijn we er dan?? Geen douane meer? Zie ik ze dan?” “Jaaa Vief, hierna ben je echt thuis.” RENNEN!! Natuurlijk eerst lekker dramatisch Gijs om z’n hals gevlogen, eindelijk kon het weer! Toen mama geknuffeld en – wereldnieuws – zelfs mijn broertje. Die was stiekem ook wel blij dat ik er weer was hihi. Toen ik door de kou heen naar de auto liep besefte ik het wel echt: ik was weer in Nederland.

De dagen die volgden waren druk en nog ietwat wennen, ik was in dat halve jaar best gewend geraakt aan alleen zijn (op huisgenoten en collega’s na natuurlijk, maar in de dagelijkse dingen als eten en ’s avonds film kijken etc.). Gek maar wel fijn! Toen we thuis kwamen gelijk naar het winkelcentrum gereden met Gijs, tijd voor kerstinkopen! Die avond met het gezin cadeaus uitgepakt, toen kwam ik eindelijk een beetje in de kerststemming. Ik heb die dagen nog wel onrustig geslapen, jetlag natuurlijk… ’S nachts wakker gelegen en heel vroeg wakker worden enzo, beetje vervelend. Eerste kerstdag met oma Biesheuvel gegeten en Derde kerstdag met familie de Lange, gezellig thuiskomen zo!

Goed, hier ga ik het bij laten. Ik ben nu fijn bij Gijs in den Haag, dinsdag Nieuwjaars borrel op school en woensdag alweer beginnen… Ben benieuwd!

Dit is voor nu dus mijn laatste blog. Ik vond het heel erg leuk om te doen, en het was ook fijn om te zien hoe leuk erop gereageerd werd. Dat doet me echt goed, en ik vond het leuk om op die manier ook contact te kunnen houden met iedereen thuis.

Als ik weer iets nieuws van de wereld zie schrijf ik verder!

Lieve groetjes en tot ziens voor nu,

Vivian